Macierzyństwo mnie przerosło

Czasami myślę, że jestem złą matką. W chwilach kiedy ogarnia mnie uczucie bezsilności, kiedy mam ochotę tylko rozłożyć ręce i rozpłakać się. Albo schować głowę w piasek. Czuję, że zawiodłam ją i siebie. Że zawiodłam w sumie wszystkich, bo nie spełniam dobrze narzuconej mi roli.

Nie potrafię zrozumieć mojego dziecka. Nie mogę się z nią dogadać. Już nie wiem jak tłumaczyć, nie wiem jak do niej mówić. Nie rozumiem dlaczego moje słowa trafiają w próżnię. Czasami mam wrażenie że ściana chętniej by mnie wysłuchała.

Jestem zmęczona. Psychicznie wykończona bezowocnymi próbami radzenia sobie z jej buntem. Albo z jej osobowością. Tyle podejść, tyle metod, tyle próśb i tłumaczeń na darmo.

Poniosłam porażkę. Zawaliłam na całej linii. Tylko nie wiem czym i jak. Nie wiem, w którym momencie popełniłam błąd i nie wiem, co jeszcze robię źle. Każdy jej rzut na ziemię, każdy krzyk i histeria, każda ucieczka wprost pod rozpędzone auta - to wszystko to moje porażki. Jedna za drugą, dzień w dzień. Histeria goni histerię. A kim ja jestem w tym wszystkim, skoro nie mam żadnego autorytetu u swojego dziecka? Kiedy wszystko co mówię jest odbierane jak żart albo głupota, której nie warto poświęcić nawet chwili. Nie warto się nawet obrócić, żeby zaszczycić matkę spojrzeniem i posłuchać tego co mówi.

I czuję się tak cholernie źle. Bo zewsząd atakują mnie obrazy idealnej rodziny. Wesołych rodziców i roześmianych dzieci. A ja kolejny raz stoję nad histeryzującym na środku ulicy dzieckiem, rozważam czy nie usiąść obok niej i rozpłakać się i patrzę na linczujące mnie spojrzenia przechodniów. I zazdroszczę im wszystkim. Też chciałabym pojechać nad jezioro, nad morze, bez obawy, że ona znów ucieknie albo zrobi histerię o zabraną komuś zabawkę. Też chciałabym pójść na spokojny spacer bez obawy o to, że ona znów nie posłucha i wbiegnie na ulicę. I że w końcu dojdzie do tragedii.

Kiedyś myślałam, że macierzyństwo jest proste. Miałam plan. Wiedziałam, że dziecko nie wejdzie mi na głowę, że od początku będę wyznaczać granice a moje dziecko będzie mnie słuchać. Byłam przekonana, że moje dziecko nigdy nie zrobi mi awantury o batonika albo czyjąś zabawkę. Że ja nigdy nie będę tą matką. Tą płonącą rumieńcem na środku sklepu i zabierającą rozhisteryzowane dziecko z oczu wszystkich ciekawskich i osądzających gapiów. Będzie pięknie. Miód, lukier i morze brokatu. Zderzenie z rzeczywistością okazało się jednak tak mocne i brutalne, że do dzisiaj mam siniaki.

Nigdy nie chciałam się żalić. Nie lubię tego, mam wrażenie że robię z siebie wtedy ofiarę losu. Ale cholera, taka właśnie jest rzeczywistość. Lubię ten lukier, cud miód i orzeszki, ale kurde nie zawsze tak jest. Właściwie to rzadko tak jest. Z każdej strony wszyscy zarzucają nas obrazkami, tekstami o tym jakie macierzyństwo jest piękne. Jest, nie przeczę. Ale to nie wszystko. Ma też swoją ciemną stronę. Tą w której codziennie zmagasz się z buntem, odmową i krzykiem. O wszystko i o nic, bo co byś nie zrobiła - wszystko jest na nie. I w pewnym momencie wątpisz w siebie, w swoje metody, w swoje siły. Siadasz w kącie i płaczesz z bezsilnej złości, żeby nie wyładować jej na dziecku. Złości na samą siebie, za to, że nie możesz sobie poradzić, a kto inny powinien jak nie Ty. Bo to Ty jesteś rodzicem i powinnaś wiedzieć, co robić. Ale cholera po tysięcznym podejściu i kolejnym buncie po prostu nie wiesz.

Boję się. Że to nie minie, że nie znajdę rozwiązania, albo w końcu oszaleję od ciągłych krzyków, awantur i tych zawałów serca, kiedy ona kolejny raz próbuje "oszukać przeznaczenie".