You know nothing - Cesarskie Cięcie

Na forach internetowych, facebooku, w blogowych wpisach roi się od okołoporodowych tematów. Ale jeśli myślicie, że kulturalnie porozmawiacie tam z innymi mamami, wymienicie się własnymi doświadczeniami lub podbudujecie kobiety czekające na poród, to mylicie się. Jeżeli uda Wam się znaleźć temat nie ociekający żółcią - gratuluję, bo ostatnio o takie ciężko.

http://polki.pl/we-dwoje/p/a_i/52/20/4/27380/b/b_1_27380.jpg

Jakiś czas temu na pewnej grupie facebook- owej młoda dziewczyna będąc przed porodem zapytała mamy o doświadczenia z porodu naturalnego i cesarki chcąc otrzymać jakieś wsparcie i odpowiedzi, które może przybliżyłyby jej to, co ją czeka. Dziewczyna miała pewnie nadzieję, że znajdzie się kilka mam, które podniosą ją na duchu, może pomogą się psychicznie przygotować do porodu. Hell no! Oczywiście wywiązała się kłótnia. A dlaczego? Bo znalazło się kilka mam zdrowo najeżdżających na poród przez cesarskie cięcie.

Jakie mają argumenty?
Otóż kobieta taka jest zdecydowanie wygodnicka - po co ma się męczyć kilka, kilkanaście, czy kilkadziesiąt godzin, kiedy rach - ciach położy się stół i wyjmą dzidziusia.
Oraz "nie wiesz co to ból!" - tak jak wyżej  - nie rodziłaś przez dwa dni? You know nothing!

Hmmm... Nooo tak..

Weźmy więc pod lupę cesarskie cięcie wykonane z konieczności. Za przykład weźmy mój poród.
Dziesięć dni po terminie - skurczy brak. Godzina 8:00 podłączenie kroplówki z oksytocyną. Gdy tylko pierwsza kropla wpłynęła w moje żyły zaczęły się skurcze, zaczęło mnie boleć. Do wytrzymania, ale z minuty na minutę ból stawał się coraz mocniejszy. Nie mogłam usiąść, nie mogłam wstać, nie mogłam sobie ulżyć. Nie zagłębiając się w szczegóły pod oksytocyną leżałam do około godziny 13. Przez pięć godzin doszłam do rozwarcia 4 cm. Wpuszczono mojego męża, poszłam się wykąpać, pozwolono mi chodzić. Chodziłam może przez 5 minut po czym dostałam znieczulenie ( tak, taka jestem zła!) i znów oksytocynę. Po godzinie 14 wylądowałam na sali operacyjnej.
Dlaczego?
Lidia była owinięta pępowiną. Zaczęło jej spadać tętno - zwyczajnie dusiła się. Rozwarcie wciąż 4 cm, nic się nie posuwało do przodu, a życie mojego dziecka było zagrożone.

Droga wszystkowiedząca mamo cierpiętnico, co wg Ciebie powinno się wtedy stać? Powinnam dalej rodzić "siłami natury"? Wiedząc że dojście do 4 cm zajęło 5 godzin, a moje dziecko się dusi powinnam czekać? 
NIE!
Wiesz jakie to uczucie widzieć na monitorze ktg  gwałtownie spadające tętno dziecka? Słyszeć te alarmujące piszczenie aparatu?
Dziękuję całemu zespołowi za szybkie podjęcie decyzji i przeprowadzenie cesarskiego cięcia.
Dziękuję za to, że moje dziecko żyje i urodziło się zdrowe.

A więc, czy poród przez cesarskie cięcie ( nie na życzenie) jest wygodnicki?
NIE!
Czy matka, której dziecko przyszło na świat przez cc nie wie co to ból? Nie wie co to poród?
NIE!

W większości przypadków cesarskie cięcie wykonywane jest z przyczyn medycznych. Takich przyczyn jest od groma, nie będę ich wszystkich wymieniać. Głównie jest to zagrożenie życia lub zdrowia dziecka lub matki. Wiele matek chce urodzić naturalnie, jednak nie jest im to dane. Nie dlatego, że są wygodnickie, ale dlatego, że podczas porodu doszło do komplikacji, lub stan zdrowia matki czy dziecka nie pozwala na przeprowadzenie porodu naturalnego.

PORÓD przez cesarskie cięcie, to operacja, ale to również poród! I nie zapominajmy o tym. Ja po porodzie 'zostałam uświadomiona' przez położną, że cc zostało przeprowadzone z mojej winy (do tej pory nie wiem, o co babie chodziło). Następnie inna położna na pierwszej wizycie w domu powiedziała mi coś w stylu: "Pani musi sobie uświadomić, że Pani nie urodziła dziecka. Pani miała operację."
Owszem, to że przeszłam operację, to prawda. Ale nigdy nie zgodzę się z tym, że ja nie urodziłam swojej córki. Poród, jakikolwiek, to poród. Koniec i kropka. Szkoda tylko, że zajęło mi trochę czasu i wylanych łez żeby to zrozumieć. Nieoceniony był tu też mój mąż. On był lepiej informowany przez lekarza podczas porodu i to on mi dopiero wytłumaczył, że nie było w tym mojej winy, a położną chciał wyrzucić z domu.

"Nie wiesz nic o porodzie! Ja to rodziłam 27 godzin w strasznych bólach i na koniec pękłam".
Wiele porodów zakończonych cesarskim cięciem zaczyna się naturalnie. Czasami kobieta ląduje na stole operacyjnym po dwóch, pięciu godzinach, ale zdarzają się takie przypadki, że kobieta męczy się kilkanaście godzin zanim lekarze orzekną o cc.

A co potem?
Kiedy już wyjmą nam dziecię z brzucha zabierają je. Tak przynajmniej było w moim przypadku. Położne pokazały mi Lidkę z daleka, nie mogłam jej nawet pocałować. Zabrały ją. Tyle tylko, że wiedziałam, że tam czeka na Nią tata. Ja zobaczyłam swoje dziecko dopiero w nocy. A marzyłam o tej chwili, kiedy położą mi Lidkę na piersi i kiedy tata przetnie pępowinę.
Zabrali, a ja nie mogłam wstać.
Nie wiem nic o bólu?
Nie no jasne, w końcu tylko rozcięli mi brzuch. Przecież to nic. Na następny dzień można już biegać i skakać.

Drogie mamy.
Pamiętajcie - KAŻDY PORÓD JEST INNY!
Dla jednych z Nas kończy się cc, inne rodzą naturalnie.
Dla jednych poród jest najszczęśliwszą chwilą w życiu, a dla innych traumatycznym przeżyciem.

Czy naprawdę aż tak ważne jest to w jaki sposób na świat przyszło nasze dziecko? Czy nie jest ważniejsze to, że jest?
Mamo, która rodziłaś naturalnie kilkanaście godzin - gratuluję i podziwiam Cię. Ale nie rób z siebie cierpiętnicy plującej jadem na inne matki, które rodziły 2 godziny, albo przez cc.
Co Ci to daje?
Naprawdę lepiej się przez to czujesz?

Mamo, która urodziłaś przez cesarskie cięcie - gratuluję Tobie również. I apeluję, nie czuj się gorsza! Bo w niczym gorsza nie jesteś! I pamiętaj, Ty też urodziłaś swoje dziecko i niech Ci nikt nie wmówi, że jest inaczej!


Moje drogie, jak to było/jest z Wami? Zostałyście kiedyś skrytykowane za taki a nie inny poród?