Pod kloszem...

Zostajemy rodzicami.
Patrzymy na nasze maleństwo i myślimy "jesteś moja, tylko moja, będę Cię kochać i chronić - zawsze".
Ale jak często się w tym zatracamy?

Młode matki często są aż nadopiekuńcze.

Ile razy spotkałaś dziecko ubrane w futerkowy kombinezon, ciepłą czapę i przykryte polarowym kocem (koniecznie dwie warstwy) podczas gdy na dworze 17 stopni?
A ile razy sama tak zrobiłaś?

Ile razy usłyszałaś:
Nie biegaj, bo się przewrócisz.
Nie dotykaj / nie siadaj, bo się pobrudzisz.
Nie wchodź, bo spadniesz
A ile razy sama wypowiedziałaś te słowa?

Najchętniej nie wyciągałabyś dziecka z wózka i założyła kask na głowę, bo przecież spadający żołądź może uszkodzić mózg. A jeśli upadnie i zedrze kolano? Na pewno wda się zakażenie i trzeba będzie nogę amputować! To może lepiej zamknąć te nasze skarby w sterylnych kulach i tylko na nie patrzeć?

Postaw się teraz na miejscu tego biednego dziecka, któremu nic nie wolno, bo Ty nie potrafisz się pogodzić z tym, co konieczne i nieuniknione. Wątpię, żeby komukolwiek się to podobało.

Chcesz żeby Twoje dziecko się rozwijało, chcesz, żeby się uczyło nowych rzeczy. Ale jak ma to robić?
Nie nauczy się chodzić, jeśli mu na to nie pozwolisz
Nie nauczy się odróżniać ciepłego od zimnego, jeśli nie dotknie (nie, nie mówię o wsadzaniu ręki do wrzątku).
Nie wejdzie nigdy po schodach, jeśli będziesz go/ją cały czas nosić. No bo przecież może spaść!
Nigdy nie odczuje radości z zabawy jeśli będzie musiał/-a cały czas uważać, żeby się nie pobrudzić.

Chyba najwyższa pora wyluzować.
Daj dziecku być dzieckiem.
Stawiaj granice, ale nie zakazuj wszystkiego.
Bądź obok. Pomagaj. Asekuruj.
Masz pralkę, masz proszek, masz mydło. Zamiast patrzeć na brudną sukienkę i ubłocone buciki popatrz na twarz swojego dziecka - zobaczysz tam szeroki uśmiech.
Nie biegnij z sercem w gardle do każdego upadku. Przyznam Ci się - ja tego nie robię. Jeżeli upadek jest niegroźny - czyt. buc na tyłek, albo klęk podparty - pozwalam się Lidii samej podnieść. Nie wszczynam paniki o coś tak błahego - wiem, ze Lidia widząc moją reakcję przeżyje to jak upadek z trzeciego piętra. Na moją panikę zareaguje swoją. A tymczasem wstaje, otrzepuje rączki i idzie dalej (no, chyba że zobaczy że ma coś na rączce - wtedy mi się żali).

Czy Twoje dziecko dojrzało już do chodzenia po schodach? Oooo dla mnie też to był szok. I znów - pozwól mu/jej odkryć tą radość. Podawaj rękę, a jeśli nie chce - asekuruj. Nie bój się, Tobie też się przyda ta umiejętność u dziecka.

Nie daj się zwariować.
Wyluzuj.
Ja wiem, to zawsze będzie Twoje "małe maleństwo". Nie bój się tego, że dziecko dorasta, uczy się nowych rzeczy. I że często musi się uczyć na błędach. Swoich.
"Jak się nie przewróci, to się nie nauczy."
Myślisz, że dziecko uwierzy Ci we wszystko na słowo?
Czasami musimy pozwolić mu przekonać się samemu, że coś jest dla niego niedobre.
W granicach zdrowego rozsądku oczywiście.

Lidia:

bluzka - Zara

spódnica - Ojtyty

buty - CCC

opaska - znaleziona w czeluściach szafy bandamka