Grand Opening

Nadszedł chyba czas, żeby otworzyć bloga.

Początkowe założenie było takie, że blog będzie relacją z naszego życia, którą będzie mogła przeglądać cała rodzina i znajomi pozostający w Polsce, podczas gdy my będziemy stawiać swoje pierwsze kroki w innym kraju. Póki co - nie wyszło.

Dla tych którzy nas nie znają - chciałabym nas przedstawić.

Jestem mamą 18- miesięcznej Lidii. Spędzamy razem 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu, podczas gdy tata zarabia na chleb właśnie za granicą. Chyba nie muszę mówić, jakie to ciężkie. Ale dajemy radę. Kobieta, a zwłaszcza matka silna jest jak cholera.

Ale nie czas i nie miejsce na żale.

Blog ma być moim drugim przyjacielem. O czym będę pisać? O naszym życiu, matczynych przemyśleniach, odrobinę o modzie dziecięcej. A przede wszystkim o miłości. O niezmierzonej miłości do tego małego szkraba, którym jest moja córka. Będę zapełniać posty jej zdjęciami (może nie powalającej jakości), jej osiągnięciami.

To może troszkę o niej, co?

Lidia przyszła na świat troszkę ponad dwa miesiące po ślubie swoich rodziców. Tak, tak, poszłam do ślubu jak słonica z wielkim brzuchem i opuchniętymi stopami (na szczęście mieliśmy ślub cywilny, bo jeszcze kilka minut dłużej i buty by mi chyba eksplodowały). Nie, nie był to ślub "bo ciąża". Wiedzieliśmy, że chcemy się pobrać i chcemy mieć dziecko i tak to jakoś wyszło na raz :)

Wracając do Lidki.

Nasz największy skarb przyszedł na świat 11 października 2012 roku o godzinie 14:50 (tak jak mama) przez cesarskie cięcie, czyniąc swoich rodziców najszczęśliwszymi ludźmi na całej planecie. Mierzyła 54 cm i ważyła 3,480 kg. Otrzymała 9 punktów w skali Apgar. 1 punkt straciła przez zasinienie, co i tak jest dobrym wynikiem, jako że cc zostało przeprowadzone z powodu owinięcia się pępowiny wokół szyi maleństwa i gwałtownie spadającego tętna.

I tak zaczęłam nową przygodę mojego życia - macierzyństwo. Przeżywamy wzloty i upadki, lepsze i gorsze dni, jak każda rodzina. Uczymy się codziennie czegoś nowego, Lidia ode mnie, a ja od niej. Dni wypełniają nam spacery, wspólne zabawy i oczekiwanie na powrót taty z pracy. Mija pół roku. Rozszerzamy Lidii dietę, patrzymy jak coraz pewniej siada i zmieniamy wózek na spacerówkę, bo świat jest taki ciekawy, że mała nie chce leżeć w gondoli (i zaczyna z niej wyrastać). Pięknie gaworzy i uśmiecha się do mamy bezzębnym uśmiechem. Boi się wszelkich sprzętów, więc nie bujamy i nie huśtamy. No, chyba że z mamą.

Po trzech miesiącach rodzinnej sielanki z dnia na dzień pojawia się wiadomość - tata wyjeżdża. Zostajemy same. Uczucia jakie nam towarzyszą to smutek, żal, tęsknota i strach. Nagle zostałam sama, wszystko na głowie, przedtem jeszcze tatko trochę pomógł mamie, a co teraz? Pierwsze dni, tygodnie były bardzo ciężkie, ale do wszystkiego się człowiek przyzwyczaja. Uczymy się radzić sobie same a z tatkiem rozmawiamy co wieczór (nie pytajcie jakie dostaliśmy rachunki za telefon o.O) Lidia stawia pierwsze kroki mając 10 miesięcy i wreszcie zaczynają wychodzić pierwsze ząbki - na raz. Tata przyjeżdża na pierwsze urodziny Lidii i nie może się otrząsnąć z szoku, że ten mały grzybek już tak pięknie chodzi.

Mija nam kolejne pół roku wzajemnego uczenia się od siebie i poznawania świata - Lidia od początku, ja na nowo, starając się patrzeć na wszystko jej oczami. Staje się bardziej rozmowna, przestaje się bać huśtawek i zjeżdżalni, biega z dziećmi. Jak to moja mama mówi - owsiki ma w tyłku. Nie zatrzymuje się w jednym miejscu na więcej niż dwie minuty. Ciągle jej mało świata. Bo tak interesujące są kamyki, patyki, kałuże i inne dziwy tego świata. Biega po domu bez celu (albo ja tylko myślę, że bez celu). Kojarzycie scenę z filmu "Kevin sam z domu", kiedy biega po domu gdy uświadamia sobie, że zniknęła jego rodzina? No to tak właśnie robi Lidia. Czyta książki ("blablubleblabli"), pyskuje i krzyczy na mamę. Zrobiła się zbójem, ale moim kochanym zbójem.

I tak przedstawiłam Wam mały skrót naszej póki co 18- miesięcznej przygody.

Pozdrawiamy cieplutko i całujemy każdego czytelnika.

Obserwujcie nas na Facebook-u i Instagramie.